نرفتن در مسیر بندگی

در ادامه بخش هایی از این گزارش را می خوانید:

• خواجه ‏نوری در صحبت ‏هایش اشاره می‏ کند به دوره ‏ای که مجوز درام نمی ‏دادند، اما او زرنگی می‏ کند و مسئولان را به قول خودش گول می‏ زند و تکه‏ تکه ابزار درام را به آن‏ها معرفی می ‏کند تا بتوانند درامشان را سر صحنه کنسرت ببرند. توصیفش برای آن روزها یک جمله است: «خیلی وضعیت عجیبی بود. انگار در داستان‏ ها بودیم.» خاطره‏ ای که از دوره ممنوعیت ‏ها دارد  به اجرای یکی از خواننده‏ ها در فرهنگسرایی برمی ‏گردد که درام را پشت پرده گذاشته بودند: «مسئولان سالن که متوجه درام شده بودند، ریختند و درام را برداشتند. کنسرت هم بهم خورد.»
• در سال ۱۳۷۸ برای هجده روز، صدهزار تومان پول از او می‏‏ خواهند تا کارهایش را به نمایش بگذارند. حتی به او می‏ گویند که برای فروش و کاتالوگ هم باید به آن‏ها درصد بدهد، همراه با کلی شرط‏ وشروط دیگر. ستاره قصه ما هیچ‏کدام از این شرط‏ وشروط را قبول نمی‏ کند و پولی هم نمی‏ دهد، چون اصلاً پولی نداشته که بخواهد به آن‏ها بدهد: «خیلی گشتم، خیلی. دیگر فکر کردم بیچاره شدم. شش ماه داشتم می ‏گشتم که گالری پیدا کنم تا رزومه داشته باشم.»
• ستاره معتضدی در سال ۱۳۹۷-۱۳۹۶ دوباره عزمش را جزم می‏ کند تا نمایشگاه برگزار کند، اما کار به جایی می‏ رسد که پشیمان می ‏شود. به گالری‏ های خصوصی اشاره می‏ کند و با هیجان می‏ گوید که نود درصد گالری ‏ها، از جمله گالری‏ های خصوصی‏، به فکر منافع خودشان هستند و از هنرمند سوء استفاده می‏ کنند. با جدیت می‏ گوید، اگر کارهایم را در اینستاگرام منتشر کنم، خیلی بهتر است تا اینکه زیر پرچم گالری ‏دارها بروم.

متن کامل این گزارش را در شماره هشتم حق ملت بخوانید. برای تهیه مجله حق ملت علاوه بر کتابفروشی‌ها می توانید با مراجعه به سایت مجله، سفارش خود را ثبت کنید و بدون پرداخت هزینه پست، نسخه‌های چاپی مجله را در منزل یا محل کارتان دریافت کنید.