کودک، کتاب و روستا

اسماعیل آذری‌نژاد برای اهالی شبکه‌های اجتماعی ناشناس نیست، روحانی دهدشتی که در مصاحبه با امین شول سیرجانی در شماره پنجم حق ملت از حقوق فراموش‌شده دانش‌آموزان روستاهای صعب‌العبور کهکیلویه‌وبویراحمد گفته است. از دخترانی که فقط در دوره ابتدایی درس می‌خوانند و بعد از آن مدرسه را رها می‌کنند و از دانش‌آموزانی که حتی از یک روخوانی ساده هم ناتوان‌اند.

در ادامه چند خط از این گفتگو را می خوانید:

• گاهی در منبرهایم یک حکایت سعدی می‌خوانم و پایین می‌آیم یا درباره کودک و کتاب حرف می‌زنم. می‌خواهم مردم با نیازهای بچه‌ها آشنا بشوند و بدانند که یک کتاب می‌تواند جهان بچه‌های ما را عوض کند.
• اوایل ماهی یک‌بار می‌رفتم، بعداً ماهی دوبار رفتم و بعد از مدتی هفته‌ای یک‌بار رفتم. وقتی دیدم کار زیاد است از امامت جماعت مسجدی که در آنجا نماز می‌خواندم هم کناره‌گیری کردم تا بتوانم راحت‌تر به روستاها بروم.  من در حوزه علمیه درس می‌دهم، اما بعدازظهرها و صبح‌ها، وقت بیکاری به روستاها می‌روم. ما کشوری هستیم که توسعه‌یافته نیستیم. راه توسعه دانایی و توانایی است، اما متأسفانه حاکمیت برای آموزش‌وپرورش بهایی قائل نیست.
• در دو سال گذشته حدود سی چشمه دستشویی ساخته‌ایم تا وضع کمی بهتر شود؛ یا مثلاً درسی داریم به نام کار و فناوری که یکی از بخش‌های آن آموزش کامپیوتر است. دانش‌آموزی که در زندگی‌اش حتی یک بار کامپیوتر ندیده، چگونه باید آموزش ببیند. حتی در دفتر مدرسه کامپیوتر نیست که بخواهند نمره بچه‌ها را ثبت کنند.
• الآن غالب دختران در روستاهای محروم فقط تا آخر مقطع ابتدایی درس می‌خوانند. والدینشان می‌گویند، نمی‌توانیم به دخترمان اجازه بدهیم یک ساعت‌ونیم پیاده‌روی کند تا در چهار روستا آن‌ طرف‌تر به مدرسه متوسطه برود.
• معلمی را دیدم که شلنگ به دست گرفته و دارد بچه‌ها را کتک می‌زند، از مدیر مدرسه پرسیدم ایشان چند سال سابقه کار دارد؟ گفت، یک سال. گویا او یک سال سابقه حق‌التدریسی داشته و به جز آن شغلش مغازه‌داری بوده است.
• من می‌توانم بنشینم در خانه‌ام و در توییتر و اینستاگرام عکس مدارس را بگذارم و به آموزش‌وپرورش فحش بدهم که چرا کاری نمی‌کند، اما یک کار دیگر هم این است که عکس همین مدارس را بگذارم و بگویم من به سهم خودم برای بهبود شرایط این کار را کردم.